Arhitektura baroka

Imenom barok označava se stilski oblik u evropskoj kulturi i umetnosti koji se razvijao tokom
XVII i XVII stoleća, uključujući jednu kasniju fazu koja se naziva rokoko.Barok se ne može
smatrati potpuno novim pravcem u arhitekturi. To je više jedan oblik stvaralaštva u okviru kojeg
su mnogi elementi renesanse bili dovedeni u nove međusobne odnose.
Sam izraz, barok, prvenstveno predstavlja, prema klasičnoj srednjovekovnoj podeli, jedan oblik
logičkog zaključivanja. Termin se u španskom i portugalskom jeziku tumači i kao perla
nepravilnih oblika, bizarnih i manje vrednih. U prenesenom smislu, u kojem se danas
upotrebljava termin barok, reč ima značenje preteranog, izveštačenog, neuravnoteženog, dakle
nečega što je u suprotnosti sa antičkim principima harmonije, simetrije, proporcije, kojima su
inspirisani renesansa i klasicizam. Pojam barok, koji se u XVII veku upotrebljavao za
bombastičnu poeziju nekih italijanskih književnika i u XVIII veku je, takođe, značio nešto
nepravilno, neukusno i ekstravagantno. Tek krajem XIX veka, zahvaljujući naučnim
istraživanjima Velflinga, Rigela i drugih istoričara umetnosti počela je da se kritički posmatra
stilska razvojna uloga baroka i da se otkrivaju zakonitosti njegovog razvoja, utvđuju njegovi
kanoni ideala lepote i estetike. Tako se barok, kao i gotika, temeljno proučava tek od bliže
prošlosti.